اشعار

ای جان ما فدای تو یا فــارس الحجاز!            ای دیــده جای پای تو یا فارس الحجاز

در کـام مـرگ نــاز به آب بــقـا کــنــم            میــرم اگر برای تو یـا فــارس الحجاز

چشمــم به انتـظـار تو تـر شد نیــامدی            اشكــم شبـیـه خـون جگـر شــد نیامدی

گفتم غـروب جمعه تو از راه میـرسی            عـمــرم در این قـرار به سرشد نیامدی

بیا که دیده حرام است بی تو دیـدارش            بیا که دل شده خون در فـراق دلدارش

بیا که دین چوعلی مانده استخوان به گلوی            بیا که رفته حقیقت به دیده گان، خارش

از آن زمان که داغ تو بر دل نشانده ایم           از دیده جای اشک فقط خون فشانده ایم

یک تار موست فاصلۀ بین ما و مـرگ            تنها به شـوق دیـدن تو زنـده مــانده ایم

این هــفــتـه هم گــذشت، تو اما نیامدی          خـورشید  خــانوادۀ زهــرا، نیــامــدی
از جـادۀ هـمـیــشۀ چـشـم‏ انـتـظــارهــا           ای آخـریــن مسـافـر دنــیــا نــیــامـدی

کاش بر خیمۀ سبــزت گــذرم می افتـاد           کاش برصورت ماهت نظــرم می افتاد

کاش از چشم تر تو دو سه قـطره باران           پــسـر فـاطمه بــر چـشم تــرم می افتاد

بیا كه دیــده ام از  انتظار لبریــز ست           كویرسینۀ تـفـتـیده ام عـطش خیــزست
شـكــوه رویش سـكــر آور  بهــارانـی           كـه بی طراوت رویت بهار پاییز ست

بــرای دیـدن رویت دلـم مـهــیّـا نـیــست           میان صحن دو چشمم برای تو جا نیست

ز بس که خانـۀ یاران به رنگ دنیـا شد           دگربرای تو جایی به غیر صحرا نیست

دلم خوش است که عمری به پای گل خارم           مبـاد آن که بـرون افـکـنی ز گـلـزارم

چگونه یـار بخـوانم تو را که می بینم           تو خوب تر ز گل استی و من کم از خارم

جان رامپرس با غم هجران چه می کند           با تیـغ تــیـز پیکـر عــریـان چه می کند

مستـانــۀ غمت مِـی جـنـت نمی‌خــورد           سرگشتـۀ تو با سر و سامان چه می کند

از پــرتـو جــمـال تـو نــور آفريـده انـد           وز صوت دلـنشين تـو صور آفريده اند

غم را بـراي هجر تو، بر بزم وصل تو          عشق و صفا و شادي و شور آفريـده اند

هـوای سیـنه ام تنـگ است، برگرد           نفس بی رنگ بی رنگ است، برگرد

زمین روی مدارش نیست، انگار..           دو تا پای زمان لنـگ است، برگرد

بیــا که بی رخ تو طاقــتـی نـدارم من           به غیـر دیــدن تو حـاجــتـی ندارم من

گــل همیشه بهـارم تو هـستی و بی تو           به سِیر باغ و چمن رغبــتی ندارم من

به گریه های بدون صدا دلم تنگ است           قسم به نـدبـۀ «آقا بیا» دلـم تـنگ است

ستـاره می چکـد از خلـوت شبـانۀ من            به وسعت همۀ گریه ها دلـم تنگ است

زبـان الـكن من قـاصر از بيـان فـراق           چه گويمت كه چه كرده به من زمان فراق

هرآنچه درد و بلا در جهان وهستي بود           نشـسته بر تن و جانم ز كـاروان فراق

بدون تــرک گنـه انتـظار بی معـناست           امیــد دیــدن روی نـگـار بی معنـاست

تمام زنده دلی ها ز اشک نیمه شب است           بدون فیض سحر درک یار بی معناست

یک‌ شب رسد که شام فراقت سحر شود           خورشید عارضت، ز حرم جلوه‌گر شود

با طـول غـیـبـتـت، نشـود کـم امیــد ما           این روزگــار تلخ، زمــانـی به سـر شود

کدام جمعه، دعـا مستجــاب خواهد شد؟           مسیح عـاطفه پــا در رکـاب خـواهد شد

کـدام جمعــه ز عـطـر بهشتیِ گـل یـاس           بهار، غـرق شمیــم گـلاب خـواهـد شد؟

بیا كه دستِ زمین را به آســمان بــدهی           به جسمِ مُردۀ این روزگـار جــان بدهی

دوباره جمعه ای آمد كه بازبی توگذشت           بگو ز مــأذنــۀ كعــبه كِی اذان بـدهـی؟

در کـلاف اضطرابـم سرنـخی پـیـدا نشد           دستی از جنس خدا؛ عقده گشـای ما نشد

دفن شد درسینه ام احساس زیبای وصال           خواستم طوفان کنم در عـاشـقی؛ اما نشد